Zondag 15 februari
Vandaag staat de huskytocht met Keld op het programma; en
leuke activiteit waar we reeds lang naar uitkeken.
Veel uitleg hadden we niet meer nodig, het meeste weten we
nog van vorig jaar. Toch was het weer spannend… het optuigen van de honden en
de sleeën, het besturen, enz
Het is een totaal ander parcours dan vorig jaar, nóg mooier
maar technisch wel een stuk moeilijker.
We zijn nog niet heel lang onderweg als we een hele grote
kudde rendieren tegenkomen en even later zelfs een tweede. Ronduit fantastisch
om te zien! Hiervoor doet een mens het dus!
Het vervolg van de weg verloopt redelijk bergop- en bergafwaarts. De zon is
van de partij maar een ijzig windje herinnert er ons aan dat we in Lapland zitten.
Het stilzitten op de slee voelt behoorlijk koud aan,… doch het is puur genot: 1
blik op het landschap doet ons smelten als sneeuw voor de zon.
Rond de middag komen we aan bij een meer waar een
“windshelter” (schuilhut) ons behoedt van de koude en de wind.
Een nieuw WC-huisje biedt voor iedereen soelaas
terwijl Keld in 1-2-3 een vuurtje aanmaakt voor een simpele maar zeer
smakelijke lunch. Op het menu staat “pytt i pan med rott bet”.
En ondertussen zorgen onze thermossen met koffie en
chocomelk voor de verwarming van de innerlijke mens.
Tijdens deze lunchpauze rusten alle honden uit, op 1 na:
Skoda. Hij is anderhalf jaar oud en kan absoluut niet relaxen, tenzij na een
100km lange uitputtende tocht.
Als we ons opnieuw naar de sleeën begeven, worden alle
honden weer onrustig, beginnen hard te trekken en heftig te blaffen. We
wisselen van driver en beginnen aan de terugweg.
Deze is iets minder technisch maar zeker even mooi,
afwisselend en fascinerend.
Na 32.37 km komen we om half 3 aan op de plaats waar we
vertrokkken zijn: we tuigen de honden af, brengen ze naar hun hok in de
vrachtwagen en zetten de sleeën op hun kant aan de kant onder de quote : “I am
not lazy, I am just energy saving!”.
Dan is er nog even tijd en stelt Keld onze kennis ivm de
husky’s op de proef aan de hand van een kleine quiz terwijl we wachten op Sabine.
Zij brengt ons terug naar onze Backstugan, onderweg even
stoppend bij het verhuurcenter om onze skischoenen en ski’s te huren.
In ons huisje verloopt alles relax… aperitiefje, doucheke,
groentesnijwerk, kokkerellen-gedoe, eten, en de nabespreking van de dag.
Even later treedt de ICOD in werking, de intellectuele club
der oneliners.
“Van vissen over kakken tot kameel, echter niemand had het
over kaneel”
Nota 4/12/2015
Vandaag liet Sabine me weten dat Keld gisteren plots overleden is.
Ik was verbaasd, kon dit niet geloven!
We hebben 2 jaar een prachtig hundspan avontuur beleefd met Keld.
Keld, het ga je goed hierboven...
