Äkäslompolo: 11 februari 2017
Uitslapen!!!!
Wakker worden onder een blauwe hemel. Het belooft een mooie zonnige dag te worden.
We hebben geen afspraken meer in onze agenda staan.
We ontbijten en maken ons klaar voor de oversteek van het meer, richting sportwinkel. Hier huren Pascal, Jozef en ik ons een fatbike.
Ik had op de kaart een schoon ritje uitgestippeld, maar eens het op de besneeuwde paadjes licht bergop gaat, sta ik als geparkeerd stil met mijn fiets. Het loopt voor geen meter, ik hijg, puf, zweet me te pletter en ga amper vooruit.
Dus merk ik meteen dat mijn toertje wat te lang of te hoog gegrepen zal zijn.
Daar houdt ze halt om in Kesänginkeldas iets te drinken.
Wij besluiten, ergens aan een op zaterdag gesloten café, om onze fatbikes te keren en langs dezelfde weg terug te rijden, in de hoop Lauren nog te treffen in Kesänginkeldas.
Maar de vogel was al gaan vliegen.
Niettegenstaande zetten wij ons toch even neer voor een warm bessensapje.
En daarna gaat de fatride back to Äkäslompolo.
Na iets minder dan 3 u komen we terug aan bij de sportwinkel.
Een superleuke rit, toffe ervaring, maar ik geef toe dat ik het fysiek toch wat onderschat had.
Wij doen nog een laatste keer boodschappen en lopen bij het buitenkomen van de supermarkt opnieuw Lauren tegen het lijf.
Zij is blijkbaar wat verdwaald geweest in het bos, waardoor haar wandeling wat langer geduurd heeft dan verwacht.
Opnieuw herenigd steken we het meer weer over naar onze Kuppeli 6.
Als middagmaal staan er Zweedse hotdogs met gurka, senap en ketchup op het menu.
Na dit stevig middagmaal staan we er weer even sterk op en zijn we klaar voor onze laatste krachtinspanning van deze reis: een langlauftochtje naar Kesänkijärvi.
Inderdaad naar hetzelfde meer als deze morgen, alleen langs een totaal ander pad.
Ik sta versteld hoe vlot het loopt (of beter: glijdt) vandaag; de lessen van Saala werpen hun vruchten af.
Na 4,5 km komen we aan bij het cafeetje van deze morgen, maar helaas heeft dit om 15 u reeds zijn deuren gesloten. Dan maar wat lekker fris water uit onze thermos drinken, alvorens we de terugtocht aanvatten.
De laatste loodjes wagen nu toch wel zwaar door hoor! Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek!
Moe maar voldaan trek ik bij aankomst op de weg, de latten uit en wandel de laatste paar honderd meter terug naar huis.
En ja, ik ben toch wel wat fier op mezelf over mijn prestaties van vandaag!
Ik heb het toch maar weer gedaan!
En terwijl Pascal, Jozef en Lauren de sneeuwschoenen en cross country gerief terug naar het bureau van Destination Lapland brengen, begin ik aan mijn rendierstoofpotje!
Na een 2-tal uur pruttelen wordt dit met veel enthousiasme opgegeten, ons laatste maaltijd op Finse bodem.
De avond wordt verder gevuld met valiezen inpakken, douchen, opruimen en nog wat kaarten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten