Zweden 2017: dag 17

Vrijdag 14 juli

We ontwaken op de parking van Dalhalla. Het is er zeer rustig, alle campers staan er nog.

We beseffen dat het fenomenale optreden van gisteren meteen ook het einde van deze reis betekent. Alleen vandaag is het nog een beetje reizen, maar vanaf morgen worden het alleen maar kilometers vreten tot thuis.

We doen het dus rustig aan, om nog zoveel mogelijk van de Zweedse rust te kunnen genieten.

Na het ontbijt starten we de motor en vertrekken richting Lödöse, waar we op bezoek zouden gaan bij onze vrienden Lilly en Rune, maar aangezien zij er zelf even tussenuit zijn, is hun dochter Anna zo vriendelijk geweest om ons bij hen uit te nodigen. Uiteraard kennen we Anna en Magnus ook reeds enkele jaren, dus kijken we met veel blijdschap uit naar vanavond.

Wel eerst 450 km rijden!

Onderweg wil Pascal nog service doen met de mobilhome en houden we halt op een leuk campingske in Öje. Amai is dit een tof campingske! We zien het zonnetje schijnen en het water van het meer blinken en het begint direct te kriebelen om nog eens bootje te varen. De laatste keer... Tenslotte is het nog maar half 11... we hebben nog veel tijd! (moeten maar rond 18u bij Anna zijn!)

Even overleggen... OK we gaan bootje varen!

Iedereen verandert van kleren, bootgerief wordt uitgeladen, boot wordt opgepompt en weg peddelen wij! Terwijl er telkens 1 op de kant ligt te genieten van de heerlijke zonnestralen, varen de andere 2 in alle rust rond op Öjen. "In alle rust" is misschien veel gezegd, want er steekt af en toe een behoorlijk strakke wind de kop op, die het moeilijk maakt om terug naar de steiger te varen. Maar je hoort ons niet klagen, zolang we op het water kunnen, zijn wij super gelukkig! 

Wat ik deze vakantie geleerd heb, is dat het in Zweden al héél stil en rustig is, maar eens je op water zit komt die stilte en rust nóg véél meer tot uiting. Wat een zalig land om te ontstressen!

Helaas moeten we na anderhalf uur onze boot weer op het droge halen, zodat hij kan drogen. Ondertussen eten wij een boterhammetje. Daarna wordt alles weer netjes opgeborgen zodat we na 2 uurtjes opnieuw klaar zijn om verder te rijden langs de inlandsvägen.

En of we dit goed getimed hebben ... om 18 u 04 rijden we de oprit op bij Anna en Magnus!

De blijdschap om elkaar na 2 jaar terug te zien is in beide kampen ruim even groot.

We worden zéér hartelijk onthaald en worden onmiddellijk uitgenodigd op het zonneterras voor een aperitiefje. Ondanks ons klein mondje Zweeds, dat we nu na 1 jaar les volgen spreken, gebeurt de conversatie toch hoofdzakelijk in het Engels.

Na het aperitief volgt er een kleine rondleiding om vervolgens aan tafel te gaan. Anna haar quiches met slaatje smaken overheerlijk! 

Na de maaltijd nemen we de fietsjes uit de koffer en rijden we even verderop in het dorp, waar A & M eigenaar zijn van een perceel met oude schuur en steiger aan de GötaÄlv.

schuur van Anna en Magnus: ongeveer 100 jaar oud

Onderweg steekt een edelhert in vliegende vaart de weg over. Waow... zo sierlijk, en wat een snelheid! Mooi om te zien!

Op de steiger maken we het gezellig, we genieten van de zonsondergang en praten nog wat bij met een heerlijk kopje koffie en een glaasje Baileys.

Uiteindelijk belanden we nog in de green house voor een laatste biertje vergezeld van wat gitaarspel van Pascal.

Een supermooie laatste dag van alweer een supermooie reis naar Zweden!

Zaterdag 15 juli

Net voor het slapengaan gisterenavond vroeg Anna of we geen zin hadden om vandaag samen met hen te ontbijten.

Tuurlijk hebben wij hier zin in!!!

En zo zitten wij om 8 u 30 samen op het terras, gezellig in het zonnetje aan de ontbijttafel bij Anna & Magnus.

Samen eten, wat babbelen alvorens we vertrekken.... Leuk!

En al snel blijkt dat ze ons daar nog even willen houden; voorstellen zoals een ritje met de Saab, of een bezoekje aan het museum in het stadje, of een fietstochtje samen... alle mogelijkheden worden op tafel gelegd. Helaas hebben wij hier geen tijd meer voor :-(

De tijd is aangebroken om afscheid te nemen. We bedanken hen nogmaals voor het super warme onthaal en hopen dat de Belgische Leonidas pralines hen zullen smaken.

We hopen tevens ook stiekem dat ze op onze uitnodiging om naar België te komen zullen ingaan.

We stappen in, kijken nog één keer achterom, wuiven nog een laatste keer en dan beginnen we aan onze terugtocht.

1500 km scheiden ons nog van huis.

Een mooie vakantie zit er weeral op!

En via deze weg wil ik er even gebruik van maken om Pascal en Lauren te bedanken, mijn 2 allerliefste en dierbaarste reisgenoten zonder wie deze reizen nooit hetzelfde zouden zijn!

xxx

Sandra