Frankrijk 2020: dag 5

Dinsdag 14 juli

Ik word wakker; het is iets over half 8.

Ik denk (of hoop) dat ik het zonnetje door de spleetjes aan de ramen zie schijnen. Als we het slaapkamerraampje openen, wordt dit bevestigd. De zon schijnt en er zijn weinig wolken!

Dat ziet er dus goed uit voor onze fietstocht. We nemen alvast een stevig ontbijt, voor een stevige klim. Na het ontbijt maken we ons fietsklaar. Ook onze drone nemen we mee. Aangezien we op slechts 500 m van de voet van de col d’Aspin staan en er dus geen echte opwarming is, maken we toch eerst een klein toertje doorheen het dorp.

En dan is het zover. We beginnen aan de 12 km lange klim tot de top van de col d’Aspin. Het begin is super goed te doen; slechts 3% stijgingspercentage. Maar al snel gaat dit naar 6%, 7,5%, 8% en zelfs 9%. Best pittig voor de beentjes. Na 7,7 km zie ik het even niet meer zitten. Mijn rug doet pijn, ik voel pijn in mijn knie en mijn billen lijken ook “foert” te zeggen. Mijn snelheid gaat ook alsmaar achteruit: ik fiets amper nog 6,4 km/u. En nog meer dan 4 km te gaan. Waarom toch!? Waarom een berg op fietsen? Omdat Pascal dat leuk vindt! Maar bon, ik zit nu zover... ik wil nu toch ook wel de top bereiken, dus we gaan door... ik rijd van streep tot streep (= wegmarkering langs de kant van de weg). Helaas ligt de top nog een heel stuk hoger. Ik durf amper naar boven te kijken, want dan zakt de moed me in de schoenen. Lauren rijdt voorop. Zij lijkt soepel naar boven te rijden. Maar wat ik niet weet, is dat zij ook eens op het punt heeft gestaan om af te stappen. Ze heeft zelfs even geweend, kwaad, lastig, omdat het niet ging zoals ze wou.

Maar... iedereen zet door. Iedereen bereikt de top. 1 u en 24 minuten afzien, meter per meter. Maar wat is de ontlading groot als we samen op de top staan. Zalig familie geluk! Iedereen is fier op zichzelf én op mekaar. 

We proberen hier ook de aankomst op de top te filmen met de drone, maar al snel blijkt dat we toch nog wat vliegcapaciteiten missen. Het weinige beeldmateriaal dat we hebben, maakt ons toch gelukkig. Nu kunnen we aan de afdaling beginnen. Persoonlijk vind ik dit véél erger dan de klim! Maar we geraken veilig terug aan de mobilhome.

Na de lunch doen we nog service en dan rijden we verder naar Campan. Hiervoor moeten we opnieuw de Aspin over, deze keer met Elliot. Tijdens de rit vertelt iedereen hoe hij/zij zich voelde in deze bocht, op dit recht stuk, ... Boven vinden we een parkeerplaats voor de camper. Nu is het tijd voor een wandeling. Jammer dat er lage wolken komen opzetten, waardoor het wat frisser wordt. 

De tocht van vandaag eindigt rond 18 u op een France Passion locatie bij Solange. Een aperitief hebben we nu écht wel verdiend.