Frankrijk 2020: dag 9

 Zaterdag 18 juli

Vannacht word ik gewekt door de frigo. Dit is geen goed teken. Het betekent dat de gasfles leeg is. Maar 3 u ‘s nachts is niet bepaald een geschikt uur om deze te wisselen.Om half 7 is Pascal wakker, het zonnetje is dan ook al van de partij. Tijd dus om van gasfles te wisselen. We proberen daarna nog even te slapen, maar dat lukt niet zo goed. Een koe met haar klingelende bel rond haar nek, loopt tussen de mobilhomes en zorgt voor veel lawaai!

Om half 8 staan we uiteindelijk op. We doen het rustig aan en vertrekken rond 9 u aan de lac de Tech richting Lourdes. (Nee nee, we gaan geen 2 keer bij Maria!!) Het eerste smalle en kronkelige deel van de weg is vrij druk door de vele wandelaars, die vroeg naar de barrage rijden. Van in Lourdes rijden we via de gewone wegen naar Pau, om uiteindelijk richting Bayonne te rijden. Tegen de middag houden we even halt in Oloron-Sainte-Marie. We wandelen wat rond in dit stadje, waar het zoals op vele andere plekken, zéér rustig is. 

Nadat we boodschappen gedaan hebben, eten we eerst een hapje alvorens we verder rijden. Ergens onderweg nemen we wat kleine baantjes om uit te komen in Idaux Mendi.

We vinden onze slaapplaats op een France Passion plekje, namelijk boerderij Atxinea. Door de warmte installeren we ons in de schaduw van de grote boom. We genieten van de rust en de stilte en onze leesboek. 

Rond 17 u vertrekken we voor een fietstochtje naar de col d’Osquish. Na de stevige wandelingen van de afgelopen dagen, gaat deze klim (5 km aan 5,5% gemiddeld) voor geen meter vooruit. Maar ik haal de top. Het uitzicht stelt me teleur; 1 km voor de top was het zicht veel mooier!  We houden dan in de afdaling ook hier even halt om nog wat mooie foto's te nemen.

We fietsen nog wat verder door de streek, maar mispakken ons wel aan de hellingsgraad van de kleine baantjes en dus ook aan de tijd. De weg naar Pagolle is bijzonder steil. We maken zelfs de vergelijking met de muur van Geraardsbergen, maar dan zonder de kasseien. Ik krijg bij het zien van de helling er serieus mijn goesting van, maar ook hier rijd ik op mijn klein versnellingske naar boven. Maar wie bergop rijdt, moet ook bergaf rijden.... En aangezien dit niet mijn sterkste kant is, wordt deze afdaling mij echt te veel, gewoon omdat het zo steil is.Ik sta gewoon te trillen op mijn benen van schrik, ik geef er even de brui aan, stap af en ga te voet naar beneden. Daar stap ik, noodgedwongen weer op de fiets en zetten we onze toch wel prachtige tocht verder. 

Moe maar voldaan komen we 3 u en 43 km later terug aan bij de boerderij. Ondertussen is het al na 20 u en moet ik nog aan de kookpot beginnen. Het wordt een gezellige en rustige avond buiten aan de mobilhome. Als afsluiter wandelen we bij zonsondergang nog even tot aan het mooie pittoreske kerkje in het dorp.