Lanzarote : dag 1

 Zaterdag 23 augustus 2025

Lauren en ik hebben besloten om nog eens samen op reis te gaan. We gaan naar Lanzarote.

Onze vlucht vertrekt om 13u45 op Zaventem. Na ongeveer 4 uur vliegen komen we aan in Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote. Het duurt even vooraleer we onze auto hebben, maar dan kan uiteindelijk ons avontuur écht beginnen. 

Slechts 12 minuten later komen we al aan in ons Boutique Hotel La Isla y el mar. Een heel mooi en rustig hotel, gelegen op wandelafstand van Puerto del Carmen, een haventje met gezellige restaurantjes.

Nadat we uitgepakt hebben en ons verfrist hebben, gaan we op verkenning in Puerto del Carmen. Langs de kust, met zicht op zee, kiezen we ons een leuk terrasje uit om te eten. We klinken op de goede start van onze vakantie. Cava met babysquid om te starten. Paella als hoofdgerecht en tenslotte laten we ons verleiden tot dessert: een mandarijnsorbet die we delen.

Om 23 uur zetten we een punt achter deze toch wel drukke en lange dag (thuis zou het ondertussen 00:00 zijn, want hier is het 1 uur vroeger).

Lanzarote: dag 2

 Zondag 24 augustus 2025

Geen wekker gezet. Het is 8:45 als we wakker worden. Na genoten te hebben van een lekker uitgebreid ontbijtbuffet, maken we ons klaar voor onze eerste kennismaking met het eiland.

Ik had op de toeristische infosite gelezen dat er elk zondag markt is in Teguise. Dus besluiten we om daar eens naartoe te gaan. Maar onderweg houden we eerst halt aan de Casa Museo del Campesino. 

Dit museum is gelegen in het geografische centrum van Lanzarote, in de gemeente San Bartolomé. Het ligt op één van de belangrijkste kruispunten van het eiland, van waaruit je elk deel van Lanzarote kan bereiken. Het Casa Museo del Campesino is César Manrique's eerbetoon aan de boeren van het eiland, die de meest uitdagende omstandigheden moesten trotseren om het land tot leven te brengen.

Het museum biedt een reis door traditionele architectuur, landbouw, ambachten en gastronomie en wordt gecompleteerd door het Monumento a la Fecundidad (Monument voor de Vruchtbaarheid), een avant-gardistisch werk waaraan Manrique zijn persoonlijke eerbetoon gaf.

De volgende halte is Teguise. Al snel is duidelijk hoeveel volk er op zondag naar de markt komt. Een parkeerplaatsje vinden is hier echt een uitdaging. Maar na wat zoeken vinden we toch een plaatsje en kunnen we op stap.

Alle straten staan vol met tentjes! Van petten en zonnebrillen tot juwelen met lava en Aloë Vera producten, eten en drinken... Je vindt het hier allemaal!

We zijn al snel getriggerd door de fijne armbandjes met lavasteentjes. We besluiten om ons beide hetzelfde armbandje te kopen. Aangezien het ondertussen al bijna 13:30 is, kopen we ons ook best iets om te eten: een orangebulle. Benieuwd. Met zicht op de bergen en de kerk van Teguise genieten we van deze Spaanse lekkernij. 

Om 14 uur beginnen de marktkramers hun spullen op te ruimen. Dus ook tijd voor ons om onze weg verder te zetten. We rijden naar Caleta de Famara. Dit dorp staat eigenlijk bekend als vissersdorp, maar inmiddels staat het vooral bekend als de hang-out plaats voor surfers. Het dorp zelf is nog heel authentiek terwijl aan de andere kant van het strand, tegen de bergen aan, de later gebouwde urbanisatie Famara ligt. Het is vooral de ligging die Caleta de Famara héél speciaal maakt. Je rijdt een hele tijd door een vrijwel vlak landschap dat lijkt over te gaan in de zee en dan rijzen daar ineens honderd meters hoge bergen op uit het niets. Heel verrassend!

We maken een wandeling op het strand en genieten van een paar kitesurfers die zich met veel elegantie door en over de golven bewegen.

Tijd om de oceaan vanuit een ander perspectief te bekijken. We rijden met de auto helemaal naar boven, waar we vanop verschillende miradors adembenemende uitzichten hebben.

Aan mirador de la Ermita de las Nieves waren we helemaal alleen! Er staat hier een heel strakke wind. Opletten geblazen dus, want sommige kliffen zijn wel heel steil en een afsluiting is er niet. Op de top staat een heel mooi kerkje, maar het is helaas niet open. We worden hier dus bijna letterlijk, maar zeker figuurlijk achterover geblazen van verbazing. Het is hier buitengewoon mooi, zo mooi dat je hier heel lang zou kunnen zitten en genieten van het onvoorstelbaar prachtige uitzicht. 

We slaan dit uitzicht alvast op op onze harde schijf en keren terug naar het hotel.

's Avonds gaan we opnieuw te voet naar Puerto del Carmen om iets te eten. We blikken terug op een héél geslaagde eerste dag.

Lanzarote: dag 3

 Maandag 26 augustus 2025

Vandaag worden we om 10:30 verwacht voor een 2 uur durende rondleiding in Bodega El Grifo, een van de oudste wijnhuizen van de Canarische eilanden. Het werd gesticht in 1775 en is nog steeds in handen van dezelfde familie. 

Toen ik op de parking onze reservatiemail opende zag ik plots iets héél vervelends... een rondleiding in het Spaans! HELP! Hier gaat iets fout! We gaan naar de balie en leggen dit uit. De medewerkster is gelukkig begripvol en is zo vriendelijk om ons te verzetten naar de Engelstalige toer van 12 uur.

We maken van de tussentijd gebruik om wat in het prachtige landschap rond te rijden. Ons ritje brengt ons naar Tiagua waar we even een kijkje kunnen nemen in een klein pittoresk kerkje en een oude molen uit de 19 de eeuw. Vroeger was Lanzarote héél rijk aan graan en waren de molens onmisbaar op het eiland. Nu heeft het graan plaats gemaakt voor wijnranken en zijn slechts enkele molens over die als museum dienst doen.

Net op tijd komen we terug aan in El Grifo. De rondleiding 'Winelovers' start met de proeverij van een sparkling wine. Met het glas gevuld trekken we naar de nieuwe wijngaard. Hier krijgen we een zeer interessante uitleg over de geschiedenis van de wijnteelt. Opvallend in het landschap van Lanzarote is dat er wijngaarden in rijvormen te vinden zijn, alsook wijngaarden met cirkelvormen. Ook dit verschil in druiventeelt wordt ons duidelijk uitgelegd. Heel anders dan de Franse wijnteelt is dat hier de ranken tegen de grond groeien en steeds beschermd moeten worden door een lava-stenen muurtje tegen de wind.

1 ding is zeker: lavagrond is zeer vruchtbaar. het houdt de kleine hoeveelheid regen die er jaarlijks valt, alsook het vocht dat in de lucht aanwezig is, zeer goed vast. Hierdoor hebben de ranken voldoende vocht en voeding om druiven van uitstekende kwaliteit te leveren. 

Van de nieuwe wijngaard wandelen we verder naar de oude wijngaard. Hier staan wijnranken van meer dan 100 jaar oud! Van deze druiven wordt zeer zeldzame wijn gemaakt; slechts 600 flessen per jaar. En deze mochten wij proeven!!

Na de rondleiding door de wijnvelden, krijgen we nog meer interessante uitleg in het museum. Hier staan nog originele vaten uit 1881. Deze die in het museum staan zijn leeg. Maar de familie heeft nog steeds wijn uit vaten van 1881, die nog altijd drinkbaar én bovendien lekker zou zijn. Bij speciale gelegenheden worden hier nog een kleine hoeveelheden van gedronken.

Tot slot bezoeken we het familiehuis. Hier bevindt zich een grote bibliotheek die massa's wijnkennis herbergt.

Met alle opgedane kennis kunnen we aan de proeverij beginnen. 3 wijnen gepaard met lokale kazen en 1 zoete wijn gepaard met chocolade worden geproefd en jawel... zéér lekker bevonden. Zo lekker dat we ons van elke fles iets bestellen en laten shippen naar België. Als top of the bill krijgen we nog een fles cadeau die slechts in beperkte oplage gemaakt is. Benieuwd of onze thuisblijvers ook zo enthousiast gaan zijn.

Ondertussen staat de tijd niet stil en is het al 15:00. Tijd om iets te gaan eten. We rijden naar de kust in het zuiden. In de buurt van Punta Lima, met zicht op zee, eten we een hamburger. Niet de meest spectaculaire  mooie plaats, en ook niet het beste culinaire eten... maar we willen in de buurt van de luchthaven zijn. Van hier wandelen we langs de dijk naar Mirador de Acercamiento. Vanop dit approach viewpoint zien we vliegtuigen van dichtbij landen en opstijgen. Hoe machtig is dit!? Je voelt de spanning en kracht van deze machines terwijl ze slechts enkele meters boven ons hoofd passeren. Het is een unieke ervaring om de schoonheid en technologie van de luchtvaart van zo nabij te kunnen bewonderen... Indrukwekkend.

In totaal zien we een 10 tal vliegtuigen landen. WAUW! Gigantisch toffe belevenis.

Na dit spektakel keren we terug naar het hotel, waar we op ons terras rustig nagenieten van reeds 3 prachtige dagen.

Lanzarote: dag 4

 Dinsdag 27 augustus 2025

Vandaag worden we gewekt om 7:30. We moeten op tijd vertrekken richting Yaiza. Van hieruit hebben we een busrit geboekt naar het nationaal park Timanfaya omdat je op eigen houtje niet in het park mag rondrijden. Bij aankomst staat er een file voor de auto's van zeker 3 uur om het park binnen te rijden! Wetende dat zij enkel tot op de parking geraken, even kunnen genieten van maar 1 mooi uitzicht én de 3 experimenten kunnen zien... Neen, bedankt hoor!

Ik wil zo veel mogelijk gezien hebben van dit vulkanische deel van het eiland. "Timanfaya" komt uit de taal van de oorspronkelijke bewoners, de Guanches, en betekent "vuurberg". Het 51 km² grote park werd gevormd door vulkaanuitbarstingen tussen 1730 en 1736. Gedurende die 6 jaar werden maar liefst 11 dorpen van de kaart geveegd en is er 180 km² voorgoed veranderd. Dat er nog degelijk vulkanische activiteit is, wordt ons aangetoond op 4 verschillende manieren.

1. Eén van de medewerkers geeft ons een beetje lavagrind in ons hand, die vanop 5 cm diepte uit de grond komt. Het grind heeft een temperatuur tussen 60°C en 80°C. Het is bijna te warm om vast te houden.

2. We gaan rond een kuil staan waaruit je zo de warmte voelt komen. Er wordt een bosje stro in de kuil gelegd. In minder dan 15 seconden tijd staat het stro in brand, zonder dat er een vuur aangestoken wordt. Puur door grondwarmte. 

3. In de grond zijn een aantal kokers gemaakt. Van zodra we op veilige afstand staan, wordt er een beetje water in een pijp gegoten. Je krijgt een klein beetje rookontwikkeling... een voorproefje. Even later wordt een grotere hoeveelheid water in de pijp gegoten. Het water spuit meters hoog de lucht in.

4. Bij het restaurant, in een aparte ruimte, is een put van ongeveer 6 meter diep waar vulkanische warmte uit komt. De temperatuur bedraagt er meer dan 300°C. Boven het gat ligt een rooster waarop aardappelen, kip en vlees voor het restaurant gegrild worden! 

FENOMENAAL!!

Maar na deze experimenten stopt ons verhaal nog niet. De bus maakt een rondrit doorheen een deel van het park. Wel zot dat speciaal hiervoor een weg aangelegd werd. Maar deze rit valt eigenlijk met geen woorden te beschrijven. We worden overspoeld met zeer uiteenlopende vergezichten, maken kennis met de veelzijdigheid aan kleuren en vormen in de lava, rijden door een lavatunnel, zien de 5 belangrijkste kraters op een rij, zien een soort van stalactieten van lava, .... Het lijkt te veel om op te noemen. Maar kort samengevat: de afwezigheid van vegetatie, de extreme ruigheid van het landschap, de verscheidenheid aan kleuren, de silhouetten van de vulkanen en de grillige kustlijn maken Timanfaya buitengewoon mooi! Een adembenemende en bijzonder unieke ervaring waar we beide wat stil van worden.

Terug aangekomen in Yaiza gaan we op zoek naar een plekje waar we iets kunnen eten. We raken maar niet uitgepraat over de schoonheid van de desastreuse verwoesting die deze vulkaanuitbarsting eigenlijk teweeg gebracht heeft. 

Na de middag rijden we naar het visitor center van Timanfaya waar we nog meer informatie krijgen over die alles veranderende eruptie.

We vervolgen onze weg via Tinajo naar La Santa, een badstadje aan de noordelijke kust van Lanzarote. In tegenstelling tot het binnenland schijnt hier wel de zon en besluiten we om op wandel te gaan. Maar eerst genieten we van metershoge golven die hier tegen de rotswanden beuken. We krijgen er maar niet genoeg van! We bellen zelfs even met het thuisfront om hen live mee te laten genieten van dit spektakel. 

Onze wandeling gaat een deel rond de montaña Bermeja. Daarna loopt het pad verder in de krater en wandelen we langs de flank omhoog tot we boven aan de rand van de krater staan. We schrikken allebei even van het uitzicht dat we hier te zien krijgen! Steile kliffen in verschillende kleurschakeringen die recht de oceaan in gaan. Alweer schieten woorden te kort. We zetten ons daar gewoon eventjes neer om dit prachtig zicht in ons geheugen op te slaan.

Terug beneden in de krater, kiezen we een ander pad om terug naar de auto te gaan, een pad dat dichter bij de zee loopt zodat we even de temperatuur van het water kunnen opmeten (in een plas weliswaar). Ik maak hier samen met Lauren een torentje met unieke lavastenen... het zweedse kantje komt toch weer even naar boven.

Na een hele tijd gewandeld te hebben, het tijdsbesef volledig kwijt te zijn door zo vaak en zo lang stil gestaan te hebben bij de pracht van de natuur, komen we terug aan bij de auto. Na een ritje van ongeveer 20 minuten zijn we terug in het hotel.

Een heerlijke verkwikkende douche om al het stof van de dag af te spoelen is zeer welkom. Wat een mega prachtige dag was dit alweer!

We sluiten deze dan ook in schoonheid af in één van de betere restaurants van Puerto del Carmen waar we onszelf verwennen met carpaccio en gegrilde Wagyu. 

Lanzarote: dag 5

 Woensdag 28 augustus 2025

We vertrekken rond 9u aan het hotel richting het meest noordelijke punt van het eiland: El Mirador del Rio. Dit uitzichtpunt ligt 500m boven een klif en biedt een spectaculair uitzicht over Lanzarote, maar ook de Chinijo - archipel.

Het werd in de jaren '70 geopend en is één van César Manriques meest representatieve architectonische werken, waarbij hij een harmonieuze combinatie van kunst en natuur nastreeft. Inderdaad ... vandaag staat de dag volledig in het thema Manrique.

Hij is een Spaans kunstenaar en architect die op Lanzarote geboren werd in 1919 en hier ook overleed in 1992 in een tragisch auto-ongeluk.

Nadat we met volle teugen genoten hebben van de fantastische views vanop deze unieke Mirador, rijden we een klein stukje terug naar de Cueva de los Verdes. Grotten, maar zeg niet zomaar grotten tegen lavatunnels!

Een gids neemt ons hier mee op reis naar het binnenste van de aarde. We maken een buitengewone tocht van een kilometer lang door vulkanische gangen. Het geheel is een labyrint van 8km tunnels die ontstaan zijn door lavastromen van de Corona-vulkaan. 

We kunnen er ook magmastalactieten en verschillende zoutlagen bewonderen. De unieke formaties, samen met de unieke kleuren maken dit bezoek tot een visueel verbluffende ervaring. 

Na dit bezoek is het tijd voor lunch. We rijden door naar de Jardin de Cactus. We kiezen er de meest speciale gerechten die de kaart te bieden heeft: cactuskroketten, kippenrolletjes met cactus, cactussushi en hamburger met cactus. We denken dat we nu wel tegen een cactus-stootje kunnen.

Deze tuin is een prachtige creatie van (alweer) César Manrique. Er staan 4500 cactussen van zo'n 500 soorten, afkomstig van alle 5 de continenten. De plek waar de tuin is ontworpen was een oude rofera die gebruikt werd als stortplaats in een landbouwgebied met uitgestrekte cactusplantages. Zijn doel was om een verwaarloosd gebied weer nieuw leven in te blazen.

De aanwezigheid van vulkanisch gesteente en basaltische monolieten, getransformeerd tot sculpturen, is zeer opvallend in de tuin. Dit samen met de levendigheid en het exotisme van de cactussen, maakt dat het een zeer speciale setting is. Deze cactustuin wordt dan ook beschouwd als zeer uniek in zijn soort en als één van de belangrijkste in de hele wereld. We sluiten deze speciale cactuservaring af met een toepasselijk dessertje, namelijk cactusijs.

Onze laatste stop van de dag wordt de Foundation César Manrique. De stichting is gevestigd in het unieke en spectaculaire huis dat César zelf ontworpen heeft in 1968. Het is gelegen middenin een veld van lava. Het gebouw van 300 m² gaat een constante dialoog aan met de natuurlijke omgeving: hier vermengen vulkaan en architectuur zich in een wederzijds respect.

De bovenverdieping is geïnspireerd op traditionele architectuur van Lanzarote. De onderste verdieping is gebouwd rond 5 natuurlijke lavabubbels die onderling verbonden werden met elkaar door uitgegraven tunnels in de lava. Overal, zowel binnens- als buitenshuis heerst er een overvloed aan planten alsook het basalt van het eiland.

De kamer net voor de uitgang was het atelier van de schilder en is nu omgebouwd tot tentoonstellingshal. Het landschap rond het huis speelt op het fascinerende contrast tussen de organische zwarte, vulkanische as en lage windschermen aan de ene kant en fruitbomen en andere planten aan de andere kant. Een bezoek aan dit vulkaanhuis was een ontzettend unieke ervaring om onze Manrique-dag mee af te sluiten.

's Avonds gaan we nog een keertje eten in het restaurant van de eerste avond... omdat het er zo lekker was! Met overheerlijke sangria, langoustine met avocado en appel, pasta met zalm en tonijnfilet met canarische aardappel, komt deze woensdag op een lekkere manier tot zijn einde.

Lanzarote: dag 6

 Donderdag 29 augustus 2025

We vertrekken reeds vrij vroeg naar het zuidelijkste puntje van het eiland: Playa Blanca. Ergens in de buurt zouden er "natuurlijke baden" zijn, dit wil zeggen natuurlijk door lavastenen afgebakende stukken van de oceaan waarin je kan zwemmen. 

We wandelen een stukje langs de kust, maar vinden deze baden niet direct. We rijden naar een ander plekje waar we al mensen zien wandelen met hun rugzak en handdoeken. Maar die moeten precies toch nog een heel eind stappen... Waarschijnlijk gaan zij naar die baden. Helaas hebben wij hier nu geen meer tijd voor. We hebben namelijk een rondleiding gepland in de Salidas de Janubio.

Een super gepassioneerde gids, Martin, leert ons letterlijk alles over de zoutproductie. Deze zoutpannen liggen op verschillende niveaus, wat deze onderscheid van andere zoutbedrijven. Op deze manier vloeit het water via kleine kanalen naar reeds lager gelegen zoutpannen.

We leren hier ook dat er eigenlijk 2 soorten zout zijn: liquid salt en tafelzout. Liquid salt wordt vooral gebruikt in de voedingsindustrie om vooral vis in te bewaren. Tafelzout kent iedereen en wordt dagelijks in elke keuken gebruikt. De productie van dit laatste duurt ongeveer 8 maand; van april tot oktober. Daarna gaat het zout naar een opslagruimte waar het nog ongeveer 1 jaar moet drogen alvorens het verpakt en verkocht kan worden. Het hele proces gebeurt volledig manueel wat betekent dat het héél arbeidsintensief is.

Na 2 uur rondgewandeld te hebben tussen de verschillende zoutpannen, mogen we 3 soorten van het Janubiozout proeven. Tot slot krijgen we nog een pakje zout als souvenir mee. 

We vervolgen onze trip naar El Golfo. Hier gaan we eerst iets eten.

Vervolgens gaan we naar de zeer speciale groene lagune.De felle groene kleur contrasteert zeer mooi met het zwarte zand en steengruis tussen het meer en de zee. De steile wanden rondom het strand en Lago Verde vormen de helft van de oorspronkelijke krater waaruit het groene meer ontstaan is. De andere helft is door de zee gedurende de tijd afgebroken.

Alleen via een aangelegd wandelpad kan je vanop een uitkijkplateau deze prachtige lagune bewonderen.

Als laatste activiteit van de dag staat er nog een wandeling gepland die ik gezien had op All Trails. De wandeling begon op een oneffen pad met uitzicht op de ruwe vulkaantoppen. Het werd steeds meer verlaten met hier en daar een afgelegen huis en een steeds naderende vulkaankrater. Hoe dichter we bij de berg kwamen, hoe meer uitgesproken de "geen doorgang"- borden werden.

Plots zagen we een witte auto die ons vanop afstand in het vizier hield, een parkwachter van Timanfaya. We waren er ons wel van bewust dat onze wandeling een stukje door het park zou lopen, waar normaliter niet vrij mag rondgelopen worden.

Even verderop komen we aan een huis waar die wachter geparkeerd staat. Er zijn verschillende mogelijke wegen, helaas met elk een verbodsbord. Net toen we besluiten om terug te keren, worden we aangesproken door de parkwachter. We vrezen in eerste instantie voor een berisping, maar blijkbaar wil hij ons gewoon zeggen dat het toegelaten is om verder te wandelen. In het Spaans probeert hij ons ook uit te leggen welk pad we bij één of ander informatiebord moeten volgen en wijst hij ons er op dat we zeker niet van het pad mogen afwijken! We zetten onze wandeling dan toch verder. 

Even later passeren we het bord dat we in het nationaal park zitten en nog even later een informatiebord met een slagboom en een verboden doorgang-bord. Bij gebrek aan een ander pad besluiten we toch maar door te gaan. We wandelen door een pad van lavastromen met rechts zicht op een islote en voor ons de contrasterend blauwe oceaan. Indrukwekkend mooi! Na ongeveer 2 km komen we aan een volgend informatiebord en een splitsing met 4 paden. Is dit dan het bord waarover hij sprak? Dan moeten we hier het coastal pad beginnen volgen. Links loopt een smal lavapad waarvan we absoluut niet zeker zijn of we hier wel op mogen wandelen. Maar we zien geen andere optie, dus we wagen het erop. 

Uiteindelijk blijft het pad vrij goed zichtbaar en blijft het overeenstemmen met het pad van All Trails. We worden op dit laatste stuk getrakteerd op machtige zichten op de oceaan. Met absoluut verkeerd schoeisel brengen we de wandeling over scherpe ongelijke lavastenen toch tot een goed einde. Alweer een unieke ervaring rijker. 

Aangekomen op de parking kijken we echt wel naar uit naar iets fris om te drinken. Helaas is het winkeltje al dicht. We wringen onze drinkbus uit en begeven ons naar het hotel.

We hebben ongeveer 20 minuten om ons klaar te maken en naar het Kentia restaurant te gaan. Dat is het à la carte restaurant van ons hotel.

Ik start met "Kraken", een lekkere signature cocktail die geserveerd wordt in een gigantisch grote beker in de vorm van een octopus; Zéér speciaal!

Ook de rest van het diner is Super! We zijn direct voor het tasting meny gegaan. En of dit lekker was... (maar wel veel)

Moe (en dik gegeten) maar voldaan, doen we omstreeks middernacht het licht uit.

Wat een TOPdag was dit alweer!