Lapland 2019: dag 13

Donderdag 18 juli

We worden wakker met een heerlijk zonnetje. Hier hadden we op gehoopt.

Vandaag is het wandeldag in het Abisko National Park.

Na het ontbijt rijden we met de camper van Björkliden naar Abisko waar we ons parkeren op de parking van het station. Dit blijkt de ideale uitvalsbasis voor onze wandelingen.

We gaan eerst naar de canyon; één van de hoofdattracties van het park. Dit was blijkbaar ook de reden waarom het een nationaal park geworden is.

Van daar wandelen we verder naar de Fågelkulla; de delta zelf is verboden om in te wandelen tot 31 juli omdat het broedseizoen is. Toch hopen we om vanop het uitkijkpunt met onze verrekijker een paar vogels te spotten. 
Maar blijkbaar zijn wij geen succesvolle vogelaars.

We keren dan maar op onze stappen terug en slaan op een bepaald moment af naar het strand.

En wat staat daar te pronken? Een prachtige bastu met zicht op het meer en de toegangspoort naar Lapland, ook wel Lapporten genoemd.

De sauna ziet er vreselijk aanlokkelijk uit, maar komt in ons tijdschema absoluut niet uit. (En blijkbaar moet je ook vooraf boeken in het hotel in Abisko)

We gaan wel even pootje baden in het ijskoude meer en wat genieten van de zon en het prachtige uitzicht vanop de steiger.

En dan keren we terug richting camper voor onze lunchmaaltijd.

Na de middag houden we een korte siësta, ja ... want de dag is nog lang!

Rond 14u30 trekken we terug onze wandelschoenen aan en gaan we richting Kåsafallen. Dit zijn watervallen op de rivier Kårsajåkka. 
We stappen langs een 4 km lang pad doorheen een berkenbos om uiteindelijk aan de waterval uit te komen. De weg terug loopt langs hetzelfde pad. 

Tijd voor een kleine pauze met een frisco en een drankje alvorens aan de volgende wandeling te beginnen. 
Deze gaat naar Njakajaure, een klein meer.

Het begin van de wandeling volgt de rivier waardoor je een prachtig zicht blijft hebben op de prachtige heldere rivier en zijn stroomversnellingen. Het wandelpad neemt op een bepaald moment een scherpe bocht en even later stappen we meer door moerasachtig gebied van waar we alweer een prachtig zicht hebben op Lapporten. Na 6 km komen we terug aan bij Elliot.

Al onze wandelingen van vandaag zijn reeds goed voor ongeveer 19 km.

En we zijn er nog niet!

Vanavond staat een nachtwandeling op het programma.

Maar eerst wat extra krachten opdoen: balletjes in tomatensaus met puree staan op het menu.

Ik kruip na de afwas even in mijn bed want ik wil uitgerust zijn voor mijn nachtelijke activiteit.

Omstreeks half 11 gaan we naar de zetellift die ons naar het Njulla restaurant boven op de berg brengt. 
Het afrekenen van de kaartjes, het laten instappen in de lift,... alles verloopt hier behoorlijk primitief en verschrikkelijk traag! 
Het is toch bijna half 12 als we boven uit het liftje stappen.

Een geluk dat wij een enkel ticket gekocht hebben en dit "lift"- traject maar 1 keer hoeven af te leggen. Boven is er een pad dat verder loopt naar de top van Njulla, maar dit pad vinden we even niet... dus gaan we maar op ons gevoel af. 
We zien de top liggen en nemen de voor ons beste en kortste weg er naartoe: recht op recht dus. 
Rond half 1 komen we dan aan op de top en is de zon net achter de bergen aan de overkant verdwenen. 
Een prachtige oranje-rode gloed blijft zichtbaar.

Na 5 minuten vertrekt iedereen daar en zijn wij daar helemaal alleen. Een prachtig moment. Niemand in de buurt, in absolute rust en stilte kunnen genieten van een wonderbaarlijke zonsondergang.

Hier zouden we uren kunnen blijven zitten, alleen is het daar te koud voor.

We beginnen dan maar aan onze weg terug, deze keer wél via het juiste pad. Een prachtige wandeling met zicht op Lapporten en dat midden in de klaarlichte nacht.

Omstreeks half 2 zijn we terug aan het restaurant en nemen de laatste mensen het zetelliftje terug naar beneden.

Maar wij gaan verder te voet.

Het eerste deel van de afdaling is vrij lastig omdat het pad constant overspoeld wordt door smeltwater. 
Voorzichtigheid is hier geboden.

Even verderop moeten we een waterval kruisen en dan gaat het verder bergafwaarts richting Abisko. Eens de boomgrens gepasseerd wandelen we in het bos en wordt het ook wat warmer. Ondertussen merken we dat het klaarder aan het worden is, terwijl het niet eens donker geweest is. Echt raar en moeilijk om uit te leggen. De lichtbeleving is gewoon anders...

Ondertussen heb ik bijna 26 km in de benen; mijn linkervoet en rechterknie doen pijn, maar toch ben ik zéér blij dat ik deze late-night wandeling gedaan heb.

En net als ik zeg hoe gelukkig ik me daar voel, ondanks mijn pijn, gebeurt het meest onwaarschijnlijke ooit!

Lauren trekt aan mij mouw en wijst.. en daar lopen 2 elanden in het bos op amper 20 à 30 meter van ons.

Zo mooi om te zien. WAOW.. hier zijn helemaal geen woorden voor... onbeschrijflijk...

Ons geluk kan nu écht niet meer op!!! Ik voel me als de koning(in) te rijk!

En als we uiteindelijk om 03u09 terug aan de mobilhome aankomen zien we het bolletje van de zon boven de bergtop aan de overkant komen piepen.

Een super formidabele fantastische dag! 

samen zoooo happy in Lapland!